Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Το έργο του ΥΠΕΞ φέρνει επιτέλους αποτελέσματα για τον Έλληνα αγρότη!...(γιατί χαίρεται η Τουρκία;)

Είναι πιθανό, λέει η Μόσχα

Αντιμέτωπη με περιορισμούς στις εξαγωγές φρούτων προς Ρωσία η Ελλάδα

Success Story once again!  

Mόσχα, Ρωσία

Η Ρωσική Υπηρεσία Φυτοϋγειονομικού Ελέγχου ενδέχεται να επιβάλει από την επόμενη εβδομάδα περιορισμούς στην εισαγωγή φρούτων από την Ελλάδα, δήλωσε στο κρατικό πρακτορείο RIA-Novosti ο βοηθός του επικεφαλής της Υπηρεσίας Αλεξέι Αλεξέενκο.
Στις αρχές της εβδομάδας η ίδια υπηρεσία ανακοίνωσε ότι πιθανώς θα επιβληθούν περιορισμοί στην εισαγωγή φρούτων από όλες τις χώρες της ΕΕ, επικαλούμενη «τη συνεχιζόμενη εξαγωγή προϊόντων με το επικίνδυνο μολυσματικό παράσιτο Grapholita molesta».

Την περασμένη Τετάρτη η ρωσική υπηρεσία εντόπισε το παράσιτο σε νεκταρίνια από την Ελλάδα, γράφει το ρωσικό πρακτορείο και παραθέτει την ακόλουθη δήλωση του κ. Αλεξένκο:



«Τώρα οι εμπειρογνώμονές μας αποτιμούν τη σοβαρότητα της κατάστασης και αξιολογούν τους κινδύνους. Ο έλεγχος θα ολοκληρωθεί εντός ολίγων ημερών, στις αρχές της επόμενης εβδομάδας. Κατόπιν τούτου υπάρχει η πιθανότητα επιβολής περιορισμών στην εισαγωγή των ελληνικών φρούτων στη Ρωσία».
Κατά τον Ρώσο αξιωματούχο, η απόφαση εξαρτάται από το πόσο μεγάλος είναι ο αριθμός παρόμοιων παραβιάσεων των φυτοϋγειονομικών απαιτήσεων. «Η περίοδος εισαγωγής φρούτων βρίσκεται μόλις στην αρχή της και ξεκίνησαν οι εισαγωγές από την Ελλάδα. Θα εξετάσουμε τα φορτία αυτά και θα αποφασίσουμε» είπε ο κ. Αλεξένκο.
Σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Τελωνειακή Υπηρεσία της Ρωσίας, εξήχθησαν από την Ελλάδα στη Ρωσία το 2013 εσπεριδοειδή, σταφύλια, πεπόνια, μήλα, αχλάδια, βερύκοκα, βύσσινα, κεράσια, ροδάκινα, δαμάσκηνα, άλλα μικρότερα φρέσκα φρούτα (βατόμουρα, σμέουρα, χουρμάδες κλπ).
Το συνολικό ύψος των εισαγωγών από την Ελλάδα ήταν 611,3 εκατ. δολάρια, εκ των οποίων τα ελληνικά φρούτα αποτέλεσαν το 34%.
Το συνολικό μερίδιο της Ελλάδας στις ρωσικές εισαγωγές σε βερύκοκα, νεκταρίνια, ροδάκινα και βύσσινο έφθασε το 12,5% (σε απόλυτους αριθμούς 57,8 χιλιάδες τόνους και ύψος 90,1 εκατ. δολαρίων).
Στην κατηγορία «λοιπά φρέσκα φρούτα», το ελληνικό μερίδιο είναι 15,7% (58,7 χιλιάδες τόνοι, που αντιστοιχούν σε 97,1 εκατ. δολάρια) και πολύ μικρότερο στα υπόλοιπα φρούτα. Την περασμένη χρονιά οι ελληνικές εισαγωγές σε εσπεριδοειδή έφθασαν τους 14,2 χιλιοτόνους (15 εκατ. δολάρια), σε σταφύλια τον 1,1 χιλιοτόνο (2,3 εκατ. δολάρια), σε πεπόνια 0,2 χιλιοτόνους (0,2 εκατ. δολάρια), σε μήλα και αχλάδια 3,4 χιλιοτόνους (3,6 εκατ. δολάρια).
Τις προηγούμενες ημέρες με την επίκληση της ίδιας δικαιολογίας οι ρωσικές Αρχές επέβαλαν περιορισμούς στις εισαγωγές φρούτων και λαχανικών από την Ουκρανία, την Πολωνία, την Ολλανδία, τη Μολδαβία και είχαν υποστηρίξει ότι πιθανώς τα μέτρα να επεκταθούν πρωτίστως «στις εισαγωγές από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης».
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Το ζητούμενο - απαρχή μιας νέας στρατηγικής για το Κυπριακό

Μάρκος Μπόλαρης 
Επανατοποθέτηση του Κυπριακού ως ζητήματος εισβολής, κατοχής και εποικισμού
Η συμπλήρωση 40 χρόνων από την επέτειο της τουρκικής εισβολής και κατοχής μέρος της Κύπρου συνδυάσθηκε φέτος, εκτός από τις καθιερωμένες παρελάσεις των τουρκικών κατοχικών δυνάμεων, με επίσκεψη στην κατεχόμενη περιοχή του προέδρου της Τουρκίας Αμπντουλάχ Γκιουλ. Η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης στις δηλώσεις Γκιουλ περί “τουρκικής Κύπρου” που είναι “συνιδιοκτήτης” του νησιού. ήταν ανάλογη του πνεύματος της ιστορικής αφασίας που χαρακτηρίζει την εξωτερική πολιτική της χώρας μας. Όταν οι εισβολείς προκλητικά χαρακτηρίζουν «νεκρή» την Κυπριακή Δημοκρατία με κείμενο τους που κατατέθηκε στην ΕΕ επί ελληνικής προεδρίας συγχέουν προφανώς τη δυναμική και το αγωνιστικό φρόνημα του Κυπριακού λαού με τα ανακλαστικά της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που παραμένει απούσα στις προκλήσεις της διεθνούς συγκυρίας. Αντί ρηματικής διακοίνωσης για τις προκλητικές ενέργειες των εισβολέων στα κατεχόμενα επιλέχθηκε για μια ακόμη φορά η πρακτική των μεγαλόστομων δηλώσεων που προορίζονται για εσωτερική κατανάλωση.
Το πλαίσιο του προβλήματος είναι σαφές και συνιστά κατάφωρη παραβίαση των διεθνών κανόνων δικαίου εκ μέρους της Τουρκίας που όλα αυτά τα χρόνια επεξεργάζεται συστηματικά την πληθυσμιακή αλλοίωση του νησιού με μεταφορά χιλιάδων εποίκων και ενίσχυση των κατοχικών δυνάμεων για να προετοιμάσει μια λύση απροκάλυπτα ανισοβαρή σε βάρος των δικαίων του Κυπριακού λαού. Η αδιαφορία και η ενδοτικότητα είναι εξίσου προσβλητικές τόσο για τη μνήμη των αγωνιστών του Κυπριακού λαού όσο και για τους Ελληνοκύπριους που παρά τις αντίξοες συνθήκες συνέβαλλαν στη συγκρότηση ενός ισχυρού κράτους, παράγοντα ευημερίας και σταθερότητας στη Μεσόγειο. Στοιχειώδης σεβασμός επιβάλλει την υπεράσπιση και προώθηση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ για να πάψει επιτέλους η μονόπλευρη υποχωρητικότητα. Αν πριν 40 χρόνια η στρατιωτική δικτατορία απεμπόλησε τα διεθνώς κατοχυρωμένα δικαιώματα του Κυπριακού Ελληνισμού ενεργώντας ως υποχείριο ξένων δυνάμεων σήμερα ποιες σκοπιμότητες εξυπηρετούν πρακτικές που διευκολύνουν τους σχεδιασμούς της Τουρκίας να εντάξει την Κύπρο στη στρατηγική της να καταστεί περιφερειακή υπερδύναμη;
Ας αντιληφθούμε επιτέλους ότι οι ενέργειες της Τουρκίας αποτελούν κόλαφο κατά της διεθνούς νομιμότητας αλλά και παραβίαση των συνθηκών τις οποίες επικαλείται η Τουρκία για να νομιμοποιήσει τις παράνομες δραστηριότητες της. Η φετινή επέτειος πρέπει να σηματοδοτήσει την απαρχή μιας νέας στρατηγικής για το Κυπριακό με την επανατοποθέτηση του ζητήματος στη βάση της κατάφωρης παραβίασης εκ μέρους της Τουρκίας του διεθνούς δικαίου. Τα όργανα και οι θεσμοί της ΕΕ είναι προνομιακό πεδίο για την εξεύρεση μιας λύσης που θα αξιοποιεί και θα επικαλείται το ευρωπαϊκό κεκτημένο της καταδίκης πολιτικών εισβολής, εθνοκάθαρσης και εποικισμού.

Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

Θάνος Παπαδημητρίου: «Βλέπω, επιτέλους, νέους ανθρώπους που θέλουν να δημιουργήσουν και όχι να βολευτούν» ΑΝΝΑ ΓΡΙΜΑΝΗ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ 

Θάνος Παπαδημητρίου: «Βλέπω, επιτέλους, νέους ανθρώπους που θέλουν να δημιουργήσουν και όχι να βολευτούν»

ΑΝΝΑ ΓΡΙΜΑΝΗ
Εικονογράφηση: Τιτίνα Χαλματζή.
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΚΤΟΣ
Ο δρ Θάνος Παπαδημητρίου διδάσκει Operations and Technology Management στο Bocconi Business School (SDABocconi) στο Μιλάνο, είναι επισκέπτης καθηγητής στο London Business School στο Λονδίνο και στο ALBA Graduate Business School στην Αθήνα.

Πότε νιώσατε τελευταία φορά υπερήφανος ως Ελληνας;

Στη διάλεξη που οργάνωσε η Ελληνική Ανθρωπιστική Εταιρεία με θέμα το μηχανισμό των Αντικυθήρων. Τα πολιτισμικά και επιστημονικά επιτεύγματα της κλασικής Ελλάδας είναι σε όλους γνωστά. Αλλά το γεγονός ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν συλλάβει και υλοποιήσει έναν αναλογικό υπολογιστή μού προκάλεσε ρίγος υπερηφάνειας.

Σε τι σας έκανε καλύτερο η διεθνής εμπειρία σας;

Με έκανε ανοιχτό στο διαφορετικό. Εμπέδωσα επίσης το ότι η Ελλάδα περιστρέφεται γύρω από τον κόσμο και όχι το αντίθετο. Τα επιτεύγματα των αρχαίων Ελλήνων πρέπει να μας εμπνέουν, αλλά δεν μας ανήκουν.

Τι πιο πολύτιμο σας έδωσε η ελληνική παιδεία;

Την ελληνική γλώσσα, η οποία ξεπηδά άλλoτε φανερά, άλλοτε κεκαλυμμένα μέσα από τόσες άλλες γλώσσες.

Πού υπερέχουμε και σε τι υστερούμε ως Ελληνες;

Υπερτερούμε στην αναλυτική μας σκέψη, που μας επιτρέπει να αντιλαμβανόμαστε· υστερούμε στην υπεραναλυτική μας σκέψη, που μας εμποδίζει να υλοποιούμε.

Πώς θα γίνει πιο ανταγωνιστικό το ελληνικό πανεπιστήμιο;

Από τους ίδιους τους φοιτητές, όταν αποφασίσουν να απαλλαγούν από την κομματικοποίηση.

Τι θα κάνατε για να δώσετε ώθηση στην ελληνική καινοτομία;

Πριν από δύο χρόνια μετέφερα την έδρα της επιχειρηματικής θερμοκοιτίδας mbriyo από τη Νέα Υόρκη στην Αθήνα. Σκοπός της mbriyo είναι να υποστηρίξει πλήρως τη δημιουργία και την ανάπτυξη επιχειρήσεων με καινοτόμο και εξωστρεφή χαρακτήρα. Ετσι, μοιράζομαι εδώ αυτά που έζησα επί 12 χρόνια ως ερευνητής και επιχειρηματίας στην Καλιφόρνια - τα καλά, τα κακά και τα χρήσιμα, ελπίζω.

Η έννοια της αριστείας που εκφράζεται στην Ελλάδα;

Γιατί θέλετε να με πονέσετε; Αναμένω, παρακαλώ, και προσπαθώ με όποιες δυνάμεις διαθέτω να βοηθήσω την αριστεία να εκθρονίσει την παντοδύναμη ευκολία.

Τι ουσιαστικό μπορεί να δώσουν στη χώρα οι διακεκριμένοι του εξωτερικού;

Να έρθουν στην Ελλάδα χωρίς να ξεχάσουν αυτά που έμαθαν έξω.

Τι θα συμβουλεύατε έναν συνάδελφό σας που παραμένει και βιώνει την ελληνική πραγματικότητα;

Να μην καμφθεί ποτέ από αυτήν τη φριχτά ισοπεδωτική φιλοσοφία «εδώ είναι Ελλάδα...».

Βγήκε κάτι θετικό από την κρίση - και ποιο είναι;

Βλέπω, επιτέλους, νέους ανθρώπους που θέλουν να δημιουργήσουν και όχι να βολευτούν.

Με ποιες προϋποθέσεις θα γυρίζατε στην πατρίδα;

Είμαι με το ένα πόδι μέσα! Πιστεύω ότι κάτι καλό μπορεί να βγει εάν υπερνικήσουμε τα αυτοκαταστροφικά μας ένστικτα.

Ποια ελληνική συνήθειά σας κρατήσατε;

Να έχω το σπίτι μου ανοιχτό και να μοιράζομαι τα καλά και τα κακά με τους φίλους και τα αγαπημένα μου πρόσωπα.

Ο Ελληνας ήρωάς σας.

Ο Οδυσσέας.

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ

Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα.

Το ξωκλήσι.

Το πρόσωπο που νοσταλγώ.

Την αδερφή που έχασα μικρός.

Η γεύση που συχνά ανακαλώ.

Λεμόνι, ρίγανη και λάδι.

Η πιο ελληνική μου λέξη.

Φιλότιμο.

Τι παίρνω μαζί μου φεύγοντας από την Ελλάδα.

Το δωρικό  της τοπίο.

ΣΤΑΘΜΟΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ 

1997: Γύρος του κόσμου με μεγαλύτερη παραμονή στην Ασία. Κάτι καινούργιο ανατέλλει...στην Ανατολή.

1998: Αναχώρηση για την Αμερική, για σπουδές στο ΜΙΤ. Ο πρώτος από πολλούς ξενιτεμούς...

2004: Ιδρυση της πρώτης εταιρείας μου, AlphaDetail, στην Καλιφόρνια. Το βάπτισμα του πυρός.

2012: Επιστροφή -εν μέρει- στην Ελλάδα και ίδρυση της θερμοκοιτίδας mbriyo. Μια νέα αρχή σε τόπο γνωστό και οικείο.

Turkey faces threat from returning jihadists

Under the Justice and Development Party (AKP), Turkey has lost its proxy war in Syria after being recklessly dragged into it by Prime Minister Recep Tayyip Erdogan and Foreign Minister Ahmet Davutoglu. Had Turkey emerged victorious — in other words, had the Damascus regime been toppled and replaced by the rule of Syrian Islamists — Sunni Turkey would have been the primary beneficiary. It would have led the building of a new Syria, reaping economic and political gains and consolidating its status as the Middle East’s new regional power and playmaker. It would have basked in the strategic feat of dealing a blow to its Shiite rival Iran’s clout and influence in the Eastern Mediterranean.
The AKP’s Turkey based its game in Syria on a big gamble, a feature typical of the foreign policy adventures commanded by Erdogan and Davutoglu. Now that it has lost the war, it should be prepared to live — possibly for a long time — in a turbulent environment of crisis and threats.
Turkey’s two southern neighbors, Syria and Iraq, are now “failed states.” Turkey holds a direct responsibility for Syria becoming such a state due to its regime-change policy. In Iraq, the Islamic State — the al-Qaeda offshoot formerly known as the Islamic State of Iraq and al-Sham — would have been unable to grow strong enough to capture a number of Sunni Arab cities if not for the Syrian turmoil. Hence, Turkey also bears an indirect responsibility through its Syria policyfor Iraq's troubles.
The combined length of Turkey’s borders with Syria and Iraq is 1,208 km (750 miles), including 10 border crossings — nine with Syria and one with Iraq. Only two of those crossings — Kessab (facing Yayladag in Turkey) on the western end of the Syrian border and Qamishli on the eastern end — are currently controlled by a state whose sovereignty and status is internationally recognized, and it is a failed state. Syria’s Baath regime wields only limited and isolated control in areas along the Turkish border. The actual control is in the hands of non-state actors: Syrian Islamist militants, the Islamic State and the Kurdish Democratic Union Party, the Syrian extension of the Kurdistan Workers Party (PKK).
On the Iraqi border, Turkey neighbors the Kurdistan Regional Government (KRG), which can be described as a “proto-state” at best. The KRG territory is home to the PKK’s main command base and armed units. At the time this article was penned, the Islamic State’s (IS, formerly the Islamic State of Iraq and al-Sham, or ISIS) capture of Mosul and its ensuing storming of the Turkish consulate in the city was an event 28 days old, and 48 Turks, among them Consul-General Ozturk Yilmaz, are still being held hostage. Commenting on the hostage crisis and the situation in general, Davutoglu said June 28, “A big crisis is currently at our doorstep and we, as neighbors, are being affected. … Iraq and Syria have become intricately entangled with each other.”
The crisis, in fact, is not at Turkey’s doorstep but inside its house. But because it is still in an early stage, not all segments of society are able to directly grasp its dramatic impact. Government censorship has also been instrumental in this regard, particularly the ban on reporting and commenting about the hostage crisis.
The crises in Syria and Iraq seem to be taunting Davutoglu. Those who have attended the lengthy lectures Davutoglu once enjoyed giving to columnists are well aware that the minister is not at ease with the existence of nation-states in the Middle East and the legitimacy of their borders. During one such gathering in Ankara in July 2012, Turkey’s foreign minister talked about how borders in the Middle East were wrong and artificial. He said, “Qamishli and Mosul are separated from one another. Erroneously erected walls have determined those borders. We have to respect them, but we need to render them insignificant, as the borders in Europe are. Economic and cultural borders should take their natural forms. We should draw the Middle East puzzle in a way that will allow us to integrate on larger scales rather than splitting up on smaller scales.”
Ironically, only two years later, the "artificial borders" between Syria and Iraq are being rendered insignificant. This process, however, is not taking place peacefully under the guidance of a public authority, but in a brutal, bloody manner by the hand of an al-Qaeda offshoot. The Islamic State, which has declared a caliphate for itself, is “entangling” Iraq and Syria just as Davutoglu said, taking control of a Sunni Arab axis stretching from Iraq along the Euphrates basin into Syria, then moving northwest up to the Jarablus border crossing that faces Karkamis on the Turkish side.
Davutoglu’s regional utopia, which seems to be the product of Ottoman nostalgia and overexposure to Sunni Islamist romanticism, is now in the hands of barbarians with Salafist al-Qaeda ideology, devolving into a cruel dystopia for anyone but the jihadists who espouse it.
And is the Iraqi-Syrian border the only one that has been rendered insignificant? Let’s recall that the Turkish-Syrian border was the first to blur. As part of military efforts to topple the Baath regime, everything that comes to mind minus the regular Turkish army — logistical support, weapons and jihadists — have crossed in large numbers from Turkey to Syria since 2011. Today, this is a simple and universally known fact.
A large part of the Turkish public believes that only jihadists from Western countries are crossing the border to join the war in Syria, since Turkey’s traditional media do not — cannot — report the whole story. Similarly, a large part of the Turkish public thinks that only Western countries are facing the threat of jihadists returning home from Syria.
A simple Google search with the keywords “Syria," "martyr" and "mujahedeen” in Turkish suggests that many Turks have crossed to Syria to fight the regime and some have been killed there. The names of 29 Turkish jihadists “martyred” in Syria can be counted in a single video on YouTube.
Only the intelligence services can know the actual number of Turks fighting in the ranks of jihadist groups in Syria. The figure is likely to be in the hundreds. Given that the trend of jihadists going to and returning from Syria has been underway since 2011, the total figure may well be in the thousands.
Regardless of whether they maintain their links to al-Qaeda, thousands of people who have taken part in bloodshed in the ranks of al-Qaeda-linked groups should be, no doubt, seen as a potential threat to Turkey’s internal peace. Given the climate of hatred created in Turkey as a result of polarizing policies and constant incitement against the country’s Alevi community and secular segments, the presence of thousands of people who have mastered and internalized killing may have the effect of a powder keg meeting with fire. Preventing this threat from materializing is up to the AKP government, which holds the primary responsibility for the creation of the problem.
Some terrorism experts, meanwhile, draw attention to still other aspects of the problem. The Turkish nationals fighting in jihadist ranks in Syria also include Kurdish Islamists, while some Turks have joined the armed factions of Turkmen Islamists. Arab Alawite youths, on the other hand, are said to have gone to fight in pro-regime militias.
Even if the AKP had succeeded in toppling the Syrian regime, the Turks who went to fight there would have still posed an internal threat upon their return home. But the chaos simmering across Turkey’s southern borders today has greatly amplified the threat of the boomerang.

Read more: http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2014/07/gursel-jihadists-turkey-syria-iraq-isis-nusra-returning.html#ixzz37XO8CaMy

Islamic State moves to capture another Turkish border crossing

Journalist Barzan Iso, who a couple of days ago was gleefully telling me about a recent success of the Kurdish People's Protection Units (YPG), the militia of the Kurdish-controlled the Rojava region of West Kurdistan, was distraught when I called him the next day. He was at the funeral of his cousin. He told me on the night of July 8 that the Islamic State (IS, formerly ISIS, or the Islamic State of Iraq and al-Sham) had begun a major attack against Kobani, also known as Ain al-Arab, and his cousin was among 10 Kurds who were killed.

The Islamic State, after moving heavy weapons it took from the Iraqi army to Syria’s Deir ez-Zor and Raqqa towns, has been mounting three-pronged attacks since July 2 against Kobani, one of the three cantons of Rojava. IS had been expected to move toward Baghdad, backed by Sunni tribes, Baathists and Salafist Islamic factions, but diverted its operations to Syria. IS easily captured Mayadeen, Muhassen and Al Omar oil basin at Deir ez-Zor and its next target was predicted to be the Kurdish Jazeera canton. But IS struck at Rojava’s most symbolic target, Kobani.
Kobani is an easier target because IS has the Kurdish region under siege from three sides: Raqqa to its south, Tel Abyad to the east and Carablus to its west are already under IS control. IS first occupied Raqqa with its 200,000 population and established its emirate before expanding toward the Turkish border in the north and along the Euphrates river. With that front secure, it wasn’t hard for IS to seize the oil basins in Deir ez-Zor and open a logistics link to Iraq.
Three-pronged offensive
According what Idriss Nassan, the deputy foreign relations minister of the Kobani canton, told Al-Monitor, this is how the offensive against Kobani developed: IS began its offensive by first capturing the villages of Zor Mughar, Beyadi and Ziyarete, 40-45 kilometers (25-28 miles) west of Kobani. The YPG pushed IS out of these villages after hard-fought battles. IS left behind more than 100 dead, a Humvee, a tank, some Doushka heavy machine guns and automatic weapons. YPG lost 16 of its fighters.
On July 7, the IS target was the Kun Eftar village, slightly north of the Turkish sovereign territory of the Tomb of Suleiman Shah. Here YPG lost two fighters but IS lost 20 to 30. IS could not achieve its goals. Next came attacks from Tel Abyad in the east. On July 8, IS attacked Evdiko village 8 kilometers (5 miles) west of Tel Abyad. In that clash, six YPG fighters and civilians were killed. Another IS target was Abu Surra village, 60 kilometers (37 miles) south of Tel Abyad. There, IS blew up a bomb-laden truck at a YPG checkpoint, killing four YPG fighters.
Kurdish mobilization
Everyone was curious how Kobani resisted the IS offensive supported by 10 tanks and heavy weapons. No doubt, in addition to all the people of Kobani who took up arms to support the YPG defenses, Kurds from elsewhere have also mobilized to defend the region.
Kobani has a symbolic significance for the Kurds of Rojava as the starting point of their autonomy movement. Two main Kurdish movements, the Kurdistan Workers Party (PKK) and the Kurdistan Communities Union (KCK), have declared mobilization for Kobani. Asked how many PKK militants have come to Kobani, Nassan said: “There are people from the PKK ranks coming to help in Kobani, but these are children of Kobani. They are defending their own land. Mobilization goes beyond the PKK. We have Kurds coming from Turkey, Iran, Iraq and different parts of Syria to defend Kobani. Some of them have become martyrs.”
Journalist Amed Dicle of the Kurdish news agency ANF recalled to Al-Monitor that the PKK leader Abdullah Ocalan had first stopped over at Kobani after he had to leave Turkey and had built close bonds between the PKK and the people of the region. “Ocalan in July 1979 came to Kobani from Turkey and stayed 40 days. He opened up to the Middle East with contacts he made from there but his relations with Kobani never ceased. Thousands of youth from Kobani joined the PKK and many died in different parts of Kurdistan. The first Rojava guerrilla of the PKK to get killed was from Kobani. Also the Rojava revolution started on July 19, 2012, at Kobani.” 
Allegations of logistical support from Turkey
Although their morale appears to be high, no doubt the Kurds are under heavy pressure this time. Kurds say IS continues to have access to the Turkish border and its heavy weapons make it tough for them to defend themselves. Nassan said IS was using the Tel Abyad crossing (facing Turkey’s Akcakale) and Carablus crossing (facing Karkamis) to move supplies and militants. Nassan said: “Tel Abyad and Carablus are officially closed but they are still used to cross to IS controlled areas. Moreover at Rai, 40 kilometers (25 miles) west of Kobani, illegal crossings are allowed.”
Iso’s report tends to confirm Nassan’s allegations: “Although it is said that the Turkish border is closed, support to IS-controlled areas through the border continues. A short time ago a Qatari charity sent a substantial amount of assistance to Carablus, which is under IS control. Also, as the electricity power station in the region is not operating anymore, the power to the hospital, municipality and the cultural center that houses the IS staff is supplied from Turkey.”
Why is Kobani so important?
Many wonder why IS attacks Kobani so repeatedly. IS sees Rojava within the boundaries of the caliphate it declared. It even announced that Kobani, whose name was changed by the Baathist regime to Ain al-Arab as part of its Arabization policy, would henceforth be known as “Ain al-Islam.”
So why has Kobani become an obsession with the IS?
  • IS encountered the toughest resistance in Syria at Rojava and despite all its efforts, could not overcome it. Rojava became a major obstruction to IS.
  • Kobani is the weakest link among three cantons of Rojava, which are not contiguous. Nassan and all other Kurds believe that by capturing Kobani, the IS wants to wipe out the autonomy project.
  • If Kobani falls, the IS will next target the Mursitpinar border crossing to Turkey to further consolidate its presence on the Turkish border.
  • IS cannot establish a land connection between Carablus and Tel Abyad, which it controls, by using the 85-kilometer (53-mile) road parallel to the Turkish border that links those two towns. They now have to travel 250 kilometers (160 miles) for the same trip.
Other cantons to follow
Should Kobani fall, than the Jazeera canton in the east and Afrin in the west will be easier targets. Afrin, which abuts the Turkish border in the north and west, has Arabs and Turkmens to the east and south, where the Islamic Front is at war with IS for the terrain. Some of the villages between Afrin and Carablus are in the hands of IS and others in the hands of the Islamic Front. To move toward Afrin, IS will have overcome Islamic Front units such as the Tewhid Brigade. The opposition forces in this region will not submit to IS as easily those at Deir ez-Zor did. If the Rojava line collapses, IS will be adding another 400-450 kilometers (250-280 miles) to the area it controls along the Turkish border.
This certainly must be major cause of concern for Turkey. Or is it? I am afraid not.


Read more: http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2014/07/tastekin-rojava-strangle--kurdish-syria-isis-ypg-sunni.html?utm_source=Al-Monitor+Newsletter+%5BEnglish%5D&utm_campaign=f5d851f429-July_11_2014&utm_medium=email&utm_term=0_28264b27a0-f5d851f429-93086189#ixzz37XM20ppN